MOULIN BLUES 2019 @ OSPEL, NL

MOULIN BLUES 2019 @ OSPEL, NL - 03/05/19

Dat Moulin Blues zijn reputatie van meest toonaangevende blues festival van Nederland opnieuw zou waarmaken daar waren we op voorhand vrij gerust in. Met naar gewoonte een goeie mix van gevestigde blueswaarden, nieuw opkomend bluestalent en een paar verrassingen in diverse bluesstijlen verdeeld over twee podia wordt van een goede formule niet afgeweken.

Anders dan vorige jaren is de rootsmuziek op het tweede podium volledig geschrapt ten voordele van ‘kleinere bluesacts’, een evolutie die enerzijds te betreuren valt maar anderzijds te begrijpen is aangezien meer akoestische luisteracts zich geheel niet lenen voor het Moulin Blues café. Blues ambiance, geroezemoes en luisteren gaan nu eenmaal niet goed samen, dus is het kiezen.

Vrijdag horen The Reverend Shawn Amos, Zac Harmon Band, Sue Foley en Joe Louis Walker bij de gevestigde namen, nieuwkomers zijn Boogie Beasts, Black Cat Biscuit en Joakim Tinderholt, bij de verrassingen of onbekend zitten Dave Herrero en Greyhounds.

Zaterdag horen Studebaker John & The Hawks, Eric Lindell, Big Joe Louis, Mike Zito en The Blues Giants bij de gevestigde namen, nieuwkomers zijn The Proven Ones en Beaux Gris Gris, bij de verrassingen zitten The Weight Band (toch één rootsband en dan nog op het Hoofdpodium waarvoor hulde) en Tami Neilson.

Hebben de organisatoren er alles aan gedaan om er weer een geweldig Moulin Blues feest van te maken, dan hadden ze het weer niet mee. Het weer was nat en koud. Ondanks de slechte weersvoorspelling zijn om 16:00 u al heel wat bluesliefhebbers op het appel om de eerste band van de dag te verwelkomen. Boogie Beasts een Belgisch nieuw samengestelde bluesband met twee Vlamingen Jan Jaspers (zang, gitaar) en Gert Servaes (drums) beiden oudgedienden van Voodoo Boogie en twee Walen Mathias Dalle (zang, gitaar) en Fabian Bernardo (harmonica) afkomstig uit Stinky Lou & the Goon Mat. Boogie Beasts staan voor stevige boogie, boogie is al wat de klok slaat. In geen tijd dreunen de boogie tonen all over the place met de bluesharp en de slidegitaar in de aanslag. Lekker shaken en meedeinen met het hoofd is de boodschap en daarin slagen deze ervaren bluesmuzikanten volledig. Boogie zwaait de plak in nummers als “Shake’em”, “Souls Keep Crying” en “Mad”, aangestuurd door een scheurende bluesharp en ophitsende slides. Slide gitarist/ zanger Mathias Dalle zet met een aanstekelijk “Boogie Chillun’” (John Lee Hooker) de tent op zijn kop : dreigende, broeierige en swingende boogie klanken scheppen een uitzinnige sfeer. Moulin Blues had zich geen betere opener kunnen bedenken. We zijn al in opperbeste sfeer om naar de tweede act in het aanpalende Moulin Blues café te gaan kijken.

Uit de setlist: Shake’em/ Would You Please Shut Up/ Your Love Is Coming Down/ Souls Keep Crying/ Mad/ Long Gone/ Night Time Hero/ Boogie Chillun’/ Do Her Thing/ Trouble

Black Cat Biscuit waren bij de kanshebbers op het jongste EBC in Portugal maar vielen net naast de ereplaatsen. Hun goede live reputatie met een nieuw album ‘Deep’ onder de arm levert hen een plaats op op het Moulin Blues festival. Was boogie de hoofdmoot bij Boogie Beasts dan is boogie bij Black Cat Biscuit slechts één van hun stijlen naast West Coast Swing, Shuffle, Jazz, rauwe slide en Texas blues. De aanwezigheid van een akoestische contrabas (bespeeld door “P. Daddy Alley”) in plaats van een electrische bas maakt hun geluid ook minder hard en geeft meer mogelijkheden. De vijf bandleden dragen roepnamen als “Mr Mighty” (bluesharp) en “Stanley Patty” (Fender gitaar). Zowel de bandleden als de blues zitten in een strak maatpak. Frontman zanger/gitarist “Yasser” Arnauts met puntsnor en lange stijve baard is met zijn witte Gretsch de meest opvallende figuur. BCB brengen een opzwepende gevarieerde set gedreven door bluesharp en stevig gitaarwerk met nummers als het lekker rockende “Bad James” en het met contrabas ritmisch opgejaagde “Haunting Me”. “So Sad and Lonely” is volgens Yasser geïnspireerd door Goedele Liekens. Een boogie gitaarintro a la John Lee Hooker zet ons even op het verkeerde been want even later verkeren we in een jazzy mood voor een strak swingende verhalende song met knap gitaarspel van Stanley Patty die zich voor de rest vrij onopvallend posteert. Het is lekker meeshaken op de boogie tonen van “Giovanni Winnetou” met aan het eind nog een straffe contrabas versus drum solo interactie terwijl twee anderen van opzij met de vinger meeknippen. Met “Train 66” zijn we toe aan een portie blues shuffle met slide gitaar waarbij zanger/ gitarist Yasser zijn cigar-boxgitaar bovenhaalt met de bluesharp van Mr Mighty lekker schuivend op links. “What I really need is You” start met bluesharp in Junior Wells stijl (Mr Mighty) met fraaie gitaarlicks van Stanley Patty die afwisselt met Yasser tussen lead en ritme gitaar. Met “Hey Little Kiddy” wordt met jazz/ragtime/swing even gas terug genomen waarna “Parrot Woman” met gruizige blues gitaar, zware bluesharp, begeesterende zang , opjagende bas en rollende drums de temperatuur onverbiddellijk in het rood jaagt. Bluesambiance op zijn best!

Uit de setlist: Bad James/ Haunting Me/ So Sad and Lonely/ Giovanni Winnetou/ Train 66/ What I really Need Is You/ Hey Little Kiddy/ Parrot Woman/ Life Is A 4 Letter Word

Een aangename kennismaking is gitarist Dave Herrero op het hoofdpodium. Gitarist zanger Dave Herrero afkomstig van Tampa in Florida woont vandaag na zijn verhuis uit Austin in Chicago. Daar is hij regelmatig te gast met zijn eigen band in clubs in en rond Chicago w.o. Buddy Guy’s Legends (op YouTube is er een fijn optreden van een uur lang te vinden van David Herrero als opener voor Buddy Guy in Legends). Vandaag is hij echter op tour in Europa met een Franse ritmesectie en een Spaanse toetsenist wat duidelijk een verschil maakt. Na een gitaarsolo volgt geheid wat later een orgelsolo. Toch is het vooral genieten van Herrero’s gitaarspel dat er uit springt. Zijn krachtige solo’s hebben een melodieuze toon zowel in het uptempo “She’s So Fine” als de slow blues “Trouble, Trouble, Trouble”. “Educated Fool” klinkt lekker funky met alweer een geweldige gitaarsolo. Zijn versie van “Jealous Kind” (Bobby Charles cover) waarin Herrero vooral als zanger fungeert, mag er zijn. De ballads “Jealous Kind” en “Leave Me Be” komen uit zijn album ‘Austin to Chicago’ (2009). “Leave Me Be” is een eigen original die hem ook als songwriter laat gelden. Bij de bluesklassieker “Catfish” doet hij mij aan Eric Clapton denken. Dave Herrero soleert geweldig en het zou mooi zijn om hem eens in een club omgeving met eigen band te mogen meemaken. Maar dit was al een voorproefje. Zijn knappe gitaarsolo’s zijn een lust voor oog en oor.

De bands in het Moulin Blues café overlappen gedeeltelijk met deze van het Hoofdpodium, zodat je niet alles kan meemaken maar dat hoeft ook niet. Moulin Blues is naast een feest van de bluesmuziek ook een gelegenheid om vrienden te ontmoeten, wat te drinken en plezier te maken alsook om een hapje te eten, het sanitair op te zoeken of om even uit te blazen. Zo gaat de Billy T. Band (Moulin Blues Café) aan mij voorbij en is het al meteen tijd voor The Reverend Shawn Amos (Hoofdpodium). The Rev. Shawn Amos ziet er als naar gewoonte onberispelijk uit in roodpaars maatpak, wit hemd met dubbele manchetknopen en hoedje. Hij is een veelzijdig zanger, hij kan grommen als een bluesman en zijn frustraties uitschreeuwen over sociale ongelijkheid en blaast als bezeten op zijn bluesharp. Hij brengt een energieke set van vooral rauwe 50’s en vroege 60’s upbeat r&b in een strak ritme patroon. “You’re Gonna Miss Me (When I Get Home)” en “Hollywood Blues” grijpen meteen de aandacht en met wat volgt houdt Amos die moeiteloos vast. Dat gebeurt doordat Amos zijn ding doet met een band in de rug die hem perfect aanvoelt van hard naar zacht. Het wringt, schuurt en swingt als gek komende van een scheurende bluesharp, een overstuurde gitaar en de onheilspellende vocalen van de Reverend door een vintage microfoon. Shawn Amos heeft een nieuw 6de album ‘Breaks It Down’ uit met daarop een aantal songs waarin hij zich zorgen maakt over de evolutie van de burgerrechten in zijn land dat geleid wordt door een oranjekleurig sujet. Toch laat Amos zich vanavond niet verleiden al te lang uit te weiden om zijn positieve boodschap te verkondigen. De inhoud van songs als “2017” en “We’ve Got To Come Together” spreekt voor zich en wordt er met begeesterende zang ingeramd. Hij schreeuwt het uit in “Jean Genie” van David Bowie dat in een stevige bluesgroove zit waar ook “Will You Be Mine”, “Shake Your Hip” en “I Am The Face” (Slim Harpo cover) thuishoren. De alles omvattende performance van The Reverend Shawn Amos laat niemand onberoerd.

Uit de setlist: Moved/ Count Down The Face (New Song)/ Jean Genie/ Let Me Go Where The Wind Blows/ Just My Life/ We’ve Got To Come Together/ Will You Be Mine/ Shake Your Hips/ I Am The Face/ Mercedes Benz.

Ik verlaat met tegenzin het Hoofdpodium en begeef me in allerijl naar het Moulin Blues café waar de sfeer helemaal anders is, relaxed met dansbare goodtime rock ‘n’ roll en stevige r&b. Joakim Tinderholt & His Band uit Noorwegen is een band die in zijn thuishaven Oslo een household name is. De band bestaat al sinds 2005 en is met de legendarische bassist Bill Troiani alias Billy T in de rangen een rhythm’ & blues sensatie. Pure 50’s R & B waarvan het ene nummer na het andere er flink in knalt. Eigen originals als “Stumblin’ & Fumblin’” en “I Need a Woman (‘Cause I’m a Man)” worden afgewisseld met goed gekozen covers. Joakim Tinderholt is pas 5 jaar geleden aan een internationale carriëre begonnen met plaatopnamen. Alle songs komen uit hun enige twee albums, het debuut ‘You Gotta Do More’ in 2014 en ‘Hold On’ in 2017 én vrij recent de single “Love Is A 4 Letter Word”. Met achtereenvolgens “You Don’t Love Me” in Bo Diddley stijl aangelengd met piano, “Farmer John” (Don & Dewey cover) pure 50’s rock ‘n’ roll , “What about Love” (Freddie King cover) Texas r&b, het rockende “Hold On To Me” a la The Fabulous Thunderbirds, een meewiegende countrysong “The Poor Side of Town” (Johnny Rivers cover) en een hoog swingend “Number 9 Train” wordt een uitstekende blues party gehouden. Het afsluitende party nummer “I Quit” is dan wel een eigen song maar die lijkt zeer sterk op “I Got Loaded” (Little Bob, Los Lobos en Robert Cray cover) dat J. Tinderholt ook al opnam op zijn eerste album maar dat kan de pret niet drukken.

Inmiddels staat de Zac Harmon Band op het Hoofdpodium met ritmegitarist Texas Slim aan zijn zijde. Als ik de tent binnenkom heeft de Mississippi bluesman naar verluid de tent al flink op stelten gezet met funky blues en gaat hij over naar een slow blues “Feet back On The Ground” waarin ik kennis maak met zijn soulvolle stem en zijn hevige manier van soleren. De gelauwerde bluesman heeft er zin in en kan niet wachten om zijn veelzijdigheid als zanger/gitarist kwistig met het publiek te delen. Blues is de hoofdmoot maar hij vermengt die maar al te graag met andere stijlen als soul, funk, reggae en boogie. Harmon heeft net een nieuw album ‘Mississippi Barbecue’ opgenomen. Daaruit wil hij graag de titelsong spelen, het liefst met wat “oh, oh, oh” participatie van het publiek dat er gretig op in gaat. Van jukejoint Chicago blues in “Honey Be” schakelt Harmon terug over naar zijn nieuwe cd waaruit hij “Knockin' on Heaven’s Door” (Bob Dylan cover) speelt in een waanzinnig mooie bluesversie, een gospelgetinte ballade met subliem melodieus gitaarspel. Harmon speelt vervolgens de gitaarintro van “747” een lekkere oude Chicago blues met een opgemerkte solo van toetsenist Corey Carmichael gevolgd door “The blues is allright” waarmee iedereen spontaan meeschreeuwt en die eindigt met Harmon, Slim en Gipson (bassist) die tegelijk omhoog springen. Een heerlijke bluesshow die een toegift krijgt. Met “You Wanna Know” zetten Zac Harmon en zijn uitstekende band een laatste keer de tent op zijn kop en gaat het dak er af. Inmiddels is het hoog tijd om nog een half uur van het eerste optreden van Greyhounds in het Moulin Blus café mee te pikken. Greyhounds is een trio, dat bestaat uit Anthony Farrell (zang, toetsen), Andrew Trube (zang, slide/gitaar) en drummer Ed Miles. Farrell en Trube verdienen vanaf 2010 hun sporen in de begeleidingsband van JJ Grey & Mofro en besluiten in 2014 om opnieuw hun eigen weg te volgen nadat ze dat in een ver verleden ook al hadden gedaan en de cd’s ‘Liberty’ (2004) en ‘¡No Más!’ (2008) hebben opgenomen met net dezelfde muziek als waarmee ze sinds 2014 terug de draad van hun carrière opnemen met drie nieuwe cd’s ‘Accumulator’ (2014), ‘Change Of Pace’ (2016) en ‘Cheyenne Valley Drive’ (2018). Ook een aantal nummers werden heropgenomen zijnde “Rocky Love”, “Hot Sauce” en “Yeah Yeah Yeah”. En dat blijken nu net drie songs te zijn die ik in dit tijdsbestek te horen krijg. Greyhound staat voor een groovende aan de 60’s verwijzende dansbare sound op het snijpunt van R&B, funk en soul die na een tijdje hypnotiserend werkt. Ik ervaar dat het brouwseltje goed werkt maar het is alweer tijd voor de act op het Hoofdpodium waarvan ik het begin niet wil missen.

De 51 jarige roodharige Canadese blueszangeres en gitariste Sue Foley leerde zichzelf op jonge leeftijd gitaar spelen en vertrok 30 jaar geleden naar de muziekstad bij uitstek Austin Texas om aldaar voor Antone’s Records haar eerste album ‘Young Girl Blues’ op te nemen. Het was het begin van een vruchtbare muziekcarrière die tot op vandaag duurt. Dankzij producer/ B3 player Mike Flanigin die ze kent van haar beginjaren in de 90’s belandt ze opnieuw in Austin en is de cirkel rond. Sue Foley maakte vorig jaar een top album ‘The Ice Queen’ omringd door een schare topmuzikanten onder wie Mike Flanigin (orgel) en Chris Layton (drums) met gastbijdragen van o.m. gitarist Jimmie Vaughan, Billy Gibbons van ZZ Top en Charlie Sexton (Bob Dylan). Op dat album excelleert Foley in diverse blues stijlen met uitstapjes naar Jazz en Spaanse flamenco zonder te moeten onderdoen voor haar beroemde begeleiders en gasten. Op Moulin Blues staat Sue Foley in trio met drummer Tom Bona en bassist Leo Valvassori die er ook bij waren in de Mod bluesclub in Hasselt een jaar geleden. Qua stijlen demonstratie is het vanavond niet anders. Sue Foley heeft een eigen stijl van gitaar spelen en zingen waar je moet van houden. Zij komt over als een pittige stoere dame in zwart lederen jas en broek en witte laarsjes die imponeert op haar roze Fender Telecaster waarvan ze de gitaarhals meermaals naar beneden houdt en waaruit zij de ene priemende blueslick na de andere perst / plukt. Sue Foley brengt een gevarieerde set met uitsluitend oud werk uit haar eerste plaat ‘Young Girl Blues’ (1992) en nieuw werk uit ‘The Ice Queen’ (2018) naast een aantal covers in verschillende stijlen. Door die veelheid aan stijlen in het bijzonder de passage op de Spaanse klassieke gitaar, verslapt de aandacht en gaat de vaart uit het optreden. Aan het eind van het optreden grijpt ze terug naar haar Fender maar tegen dan heeft het grote publiek al afgehaakt. Ten onrechte afgaande op de kwaliteit maar het valt te begrijpen dat akoestische gitaar en flamenco gekletter meer thuishoren in een club omgeving dan op een festival waar de meerderheid de ambiance bepaalt op een deinende bluesparty.

Uit de setlist: Gaslight, The Ice Queen (The Ice Queen, 2018)/ Queen Bee, Hooked on Love (Earl Hooker cover) (Young Girl Blues, 1992)/ Freddie King, Magic Sam mix/ The Dance (op Spaanse klassieke gitaar)/ Me And My Chauffeur Blues (Memphis Minnie cover) (Young Girl Blues, 1992) Down In The Alley (country blues) / Flamenco instrumental / The Lucky Ones, Encore : Send Me To The ‘Lectric Chair (The Ice Queen, 2018)

Wie dat beter heeft begrepen is de Amerikaanse blues gigant Joe Louis Walker. JL Walker wordt eind 2019 70 jaar maar is eigenlijk al lang een levende legende van de blues. Hij begon ooit samen met Robert Cray op het Hightone label met zijn eerste album ‘Cold Is The Night’ in 1986 maar was toen reeds vele jaren actief in de plaatselijke bluesscene van San Francisco. Intussen zoveel albums en prijzen later heeft Walker nog niets van zijn blues enthousiasme verloren. Op plaat gebied verschenen de laatste jaren achtereenvolgens Hellfire (2012), Hornet’s Nest (2014), Everybody Wants A Piece (2015) en Journeys To The Hart Of The Blues (2018) samen met Bruce Katz en Giles Robson. Live trekt JL Walker zich niets aan van zogenaamde bluesconventies en maakt er op zijn eigenste manier een spetterende moderne bluesshow van. In samenspel met zijn vaste tourband bestaande uit een B3 organist, een bassist en een drummer laat Walker de blues alle kanten uitwaaien. Chicago piano blues, een lekkere blues shuffle, rock, 50’s rock ‘n’ roll, Texas blues. Het zit er allemaal in verpakt in één gevarieerde als onderhoudende bluesjam/show.

Uit de setlist: Young girls blues/ Don’t let go/ Eyes like a Cat/ 747/ It’s A Shame/ Ready, Willin’ and Able/ I’m Allright Encore : Jerry Lee Lewis (Shake Baby Shake)/ Chuck Berry (Reelin’ and Rockin’)
mix

Het is inmiddels zonder dat ik er erg in had laat geworden (1:20 u). Het weer viel best mee. Ik heb mij opperbest geamuseerd en kijk uit naar de dag van morgen.

Marc Buggenhoudt

Foto © Walter Wouters